Τα παιχνίδια ξαναζωντανεύουν

Όταν ήμουν μικρός μου χαρίσανε ένα τρενάκι. Ήταν ένα μεταλλικό τρενάκι που χωρούσε στα δύο μου χέρια, με μηχανή και ένα βαγόνι, το οποίο το κούρδιζες και αυτό έκανε μία διαδρομή σαν το "8" και σταματούσε όταν ξεκουρδίζονταν.
Τώρα το βλέπω σε κάποια μαγαζιά και μου έρχεται να το αγοράσω από νοσταλγία, γιατί το δικό μου το διέλυσα από παιδική περιέργεια για να δω πως ήταν από μέσα.
Παιχνίδια αλλά και περιοδικά, βιβλία και φωτογραφίες, έχει συγκεντρώσει ο ζωγράφος Μιχάλης Μανουσάκης στο Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης. Όλα προέρχονται από την προσωπική συλλογή του ζωγράφου, ο οποίος τα παραθέτει σε μία προθήκη που ο ίδιος την ονομάζει "κιβωτό μνήμης" και βρίσκεται σε ύψος ενός μέτρου.
Γιατί είναι σε αυτό το ύψος; Όπως αναφέρει και ο ίδιος, για να κατέβουμε οι μεγάλοι στο ύψος των παιδιών ώστε να μπορέσουμε να τα δούμε, μήπως και αυτό συμβάλει στην καλύτερη κατανόηση αλλά και στην καλύτερη επικοινωνία με τα παιδιά.
Γιατί το λέει κιβωτό μνήμης; Γιατί πραγματικά τα παιχνίδια αυτά έχουν διασωθεί από το κατακλυσμό της μοντερνοποίησης, αφού κατασκευάστηκαν πριν το 1960 και μέσω αυτών μπορούμε να δούμε πως περνούσαν τα παιδιά τότε.
Το καλύτερο ανάμεσα σε κούκλες, ρομπότ, άμαξες με άλογα και άλλα παιχνίδια τα οποία ήταν κατασκευασμένα τα περισσότερα στο εξωτερικό, είναι τα πρώτα τεύχη του Μικρού Ήρωα. Μιλάμε του 1950.
Αυτή η έκθεση στεγάζεται στο Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, που μέχρι να ολοκληρωθούν οι εργασίες του πρώην εργοστασίου ΦΙΞ, βρίσκεται στο κτίριο του Ωδείου Αθηνών.