Μας είπαν ότι στο Βλάσση θα χορτάσει το μάτι μας από δημοσιογράφους, γιατρούς, αρχιτέκτονες, ακαδημαϊκούς.
Ελληνική γευσιγνωσία
Είχαμε τη διάθεση να ταξιδέψουμε κάπου μακριά και φτάσαμε 26 ναυτικά μίλια ανατολικά της Κρήτης, στην πανέμορφη Κάσο.
Συνήθως χρησιμοποιούμε την έκφραση Μαύρο Πρόβατο, για να χαρακτηρίσουμε κάποιον που ξεχωρίζει από το σωρό, όχι πάντα για καλό. Όμως αυτό το Μαύρο Πρόβατο, σίγουρα ξεχωρίζει επειδή είναι καλό.
Όταν άκουσα για ένα καινούργιο συνεταιριστικό εστιατόριο στα Πετράλωνα αναρωτήθηκα, τι είναι πάλι αυτό; Ρωτώντας έμαθα ότι είναι το αποτέλεσμα συνδημιουργίας 11 ανθρώπων.
Το Μικρολίμανο πάντα με τραβούσε. Έχει ένα ωραίο περιβάλλον με τα ιστιοπλοϊκά και τα άλλα σκάφη, με τους γλάρους και τα ψαράκια που έρχονται κάθε φορά που πετάς λίγο ψωμί.
Μπαίνεις και αισθάνεσαι σαν να μπήκες σε σταθμό τρένου περασμένων εποχών. Τόσο ψηλοτάβανος, ατμοσφαιρικός και επιβλητικός είναι ο χώρος.
Επειδή η πολλή κουλτούρα θέλει και γεμάτη κοιλιά, πηγαίνοντας για μία συναυλία στο Θέατρο Βράχων, σταματήσαμε για φαγητό στο Μαγυράκο.
Το όνομα προδιαθέτει Μύκονο ή μία πόλη στην Ιταλία με ωραίο καρναβάλι. Όμως δεν έχει σχέση με κανένα από αυτά. Απλώς λέγεται "Μικρή Βενετία".
Παρακαλώ περάστε στην τραπεζαρία. Κάπως έτσι μας οδήγησαν ευγενικά στο τραπέζι μας, στο καλόγουστο και ζεστό εστιατόριο Τραπεζαρία.
Η λιτή εξωτερική όψη του, σε προϊδεάζει για την ιδιοτυπία του μαγαζιού. Μπαίνοντας αντικρίζεις ένα χώρο με προσωπικότητα, χωρίς διακοσμητικές φλυαρίες.
Στην αρχή ήταν εστιασμένο στον κόσμο που κινείται στην αγορά, για αυτό και άνοιγε μεσημέρι και έκλεινε με τα μαγαζιά. Όμως τα πάντα αλλάζουν όταν στο ζητάει ο κόσμος.
Τα έφτιαχναν τόσο ωραία που σου έρχονταν να μπεις στη τηλεόραση για να τα φας.
Όλοι μας κάποια στιγμή (ξεκινώντας από τα σχολικά χρόνια) έχουμε ακούσει για το περίφημο φράγμα στη λίμνη Μαραθώνα που κατασκευάστηκε το 1929 ώστε να τροφοδοτήσει με νερό την πρωτεύουσα.