Το νησί των θησαυρών

Πειρατής, Pirata, pirate: από το πειράομαι-πειρώμαι που σημαίνει «επιχειρώ, τολμώ, αποπειρώμαι». Επομένως πειρατής είναι αυτός που κάνει παράτολμες πράξεις.
Και ποιός δεν γνωρίζει το κλασικό αριστούργημα του Ρόμπερτ Λούις Στήβενσον «Το νησί των θησαυρών». Τα παιδιά, κι εμείς τα μεγαλύτερα παιδιά, είχαμε την ευκαιρία να «ταξιδέψουμε» σε τοπία που πλαισιώνουν τις πειρατικές περιπέτειες, παρακολουθώντας μια ξεχωριστή παράσταση. Είναι ξεχωριστή, γιατί δέκα ταλαντούχοι ηθοποιοί-μουσικοί-τραγουδοποιοί μας συναρπάζουν σε πολλούς πειρατικούς ρόλους, με αυθεντικά πειρατικά τραγούδια και έντεχνη μουσική του 18ου αιώνα.
Ο σκηνοθέτης Θωμάς Μοσχόπουλος και η δημιουργός των σκηνικών Λίλη Πεζανού, τοποθετούν και εμάς, το κοινό, μέσα στα σκηνικά, αναθέτοντάς μας ρόλο κομπάρσου. Έτσι παρακολουθούμε τα δρώμενα σε απόσταση αναπνοής, κάτι το οποίο μας ενθουσιάζει. Η αρχή γίνεται στο πανδοχείο του Τζιμ Χώκινς (εδώ καθόμαστε ως συνδαιτημόνες σε τεράστια τραπέζια, πάνω στα οποία τρέχουν, μάχονται, πέφτουν οι ηθοποιοί) όπου εμφανίζεται ο μυστηριώδης μέθυσος πειρατής Μπίλλυ Μπόουνς μ’ένα σφραγισμένο σεντούκι, φυλώντας ως κόρη οφθαλμού τον πολυπόθητο χάρτη θησαυρού. Μεταφερόμαστε έπειτα στο καράβι-σκάλα (εμείς ως πλήρωμα) και καταλήγουμε στο νησί των Θησαυρών (καθόμαστε σαν ναυαγοί κάτω από φοινικόδεντρα).
Το νησί των Θησαυρών είναι ευρέως μια ιστορία «για ένα χάρτη, ένα θησαυρό, μια ανταρσία κι ένα ακυβέρνητο καράβι», αλλά επίσης ένας συνεχής διάλογος ανάμεσα στις αξίες δύο ομάδων, των ανθρώπων που εκπροσωπούν το νόμο και των ανθρώπων που τον αμφισβητούν, μέσα από τα μάτια ενός παιδιού.
Γενικώς η εξέλιξη είναι σε έντονους ρυθμούς, βέβαια η διάρκεια πλέον των 2 ωρών μπορεί να κουράσει κάπως τα μικρότερα παιδιά, στην αρχή κάποια μικρότερα τρομάζουν κιόλας από την αληθοφάνεια των φοβερών πειρατικών φιγούρων, αλλά στα παιδιά μας άρεσε πάρα πολύ και σε μας επίσης. Σίγουρα θα αρέσει και σε εσάς, οπότε σπεύσατε να κλείσετε θέσεις.