Σινέ-στιλ Πασχαλινό

Η ζωή, ο θάνατος και η ανάσταση του Θεανθρώπου υπήρξε και σίγουρα θα συνεχίσει και στο μέλλον να ιντριγκάρει σκηνοθέτες και παραγωγούς της κινηματογραφικής βιομηχανίας. Η ιστορία ξεκινά από το μακρινό 1927 και το "Βασιλιάς των Βασιλέων" όμως εμείς δεν θα σας πάμε τόσο πίσω. Στις παρακάτω γραμμές μιλάμε για ταινίες στο πνεύμα των ημερών που έχουν κάτι να σας πουν.

1973 και το "Jesus Christ Superstar" μεταφορά της θεατρικής ροκ όπερας εστιάζει στη σχέση ανάμεσα στον Ιούδα και τον Ιησού, λίγο πριν τη σταύρωση. Το κοινό ανά τον κόσμο την λάτρεψε συγκέντρωσε αρκετές τζούφιες υποψηφιότητες για Χρυσές Σφαίρες - Όσκαρ και φυσικά ξεσήκωσε την εκκλησία.

1979 και οι Monty Python παρουσιάζουν με τον τρόπο που μόνο αυτοί ξέρουν το "The Life of Brian" όμως γι' αυτή την ταινίας εχουμε γράψει αναλυτικά στο παρελθόν.

1988 και ο Μάρτιν Σκορτσέζε κάπου ανάμεσα σε Ντενίρο και Ντι Κάπριο επιλέγει τον Oυίλιαμ Νταφόε για να ενσαρκώσει τον Ιησού του Νίκου Καζαντζάκη, μεταφέροντας στη μεγάλη οθόνη το ίσως κορυφαίο σχετικό λογοτεχνικό πόνημα ως τις μέρες μας. "Ο Τελευταίος Πειρασμός του Ιησού" γυρίζεται στο Μαρόκο χωρίς τα μυθικά μπάτζετ που είχε στη διάθεσή του ο Τζεφιρέλι στο "Ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ" όμως πατά γερά στο κείμενο του μεγάλου Έλληνα συγγραφέα και προσφέρει στην ιστορία του κινηματογράφου τη μακράν καλύτερη ταινία της ειδικής αυτής κατηγορίας. Στις κινηματογραφικές προβολές της εποχής οθόνες ξεσκίζονται με ξυράφια και άλλες πυρπολούνται κατ' εντολήν ρασοφόρων στο όνομα της πίστης...

Τέλος το 2004 Μελ Γκίμπσον σκηνοθετεί "Τα Πάθη του Χριστού". Η ταινία παρουσιάζει τις τελευταίες 12 ώρες του Ιησού από τον κήπο της Γεσθημανής ως το Σταυρό. Ενδιαφέρουσα η ιδέα να γυριστεί στην Αραμαϊκή διάλεκτο που είναι σα να λέμε τα αρχαία εβραϊκά, πολύ καλή επιλογή η Μόνικα Μπελούτσι ως Μαρία Μαγδαληνή, όμως τόσο ξύλο και ωμή βία είναι δύσκολο να την αντέξει ένας φυσιολογικός θεατής, γι' αυτό άλλωστε στο σινεμά υπάρχει και η έννοια του ελλειπτικού μοντάζ...

Διαλέγετε και παίρνετε!